Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας που όλα τα παιδάκια περιμένουν να ανοίξουν τα σχολεία και να συναντήσουν και πάλι τους συμμαθητές τους και την αγαπημένη τους δασκάλα!
Τι γίνεται όμως για τα παιδάκια προσχολικής ηλικίας που θα πρέπει να τα εμπιστευτούν οι γονείς σε κάποιον ιδιωτικό ή δημόσιο παιδικό σταθμό;
Αυτή η εμπειρία που θα έπρεπε να είναι μια όμορφη και χαρούμενη περίοδος στη ζωή ενός παιδιού, είναι μια στρεσογόνος εμπειρία με κλάματα, φωνές, άγχος αποχωρισμού, ενοχές της μητέρας που δεν κάνει κάτι, ώστε το παιδί της να βιώνει χαρούμενες στιγμές στην περίοδο που αυτό θα την αποχωριστεί!
Δυστυχώς οι μητέρες είναι αναγκασμένες αν δουλεύουν να πηγαίνουν τα παιδάκια τους σ’ έναν παιδικό σταθμό ακόμα κι από την βρεφική ηλικία, όταν ακόμα το άγχος αποχωρισμού είναι στην κορύφωση του!
Οι επιστήμονες που έχουν εξειδικευτεί στην αναπτυξιακή ψυχολογία, υποστηρίζουν ότι τα παιδιά μετά τα πέντε τους χρόνια είναι εξελικτικά έτοιμα να αποχωριστούν τη μητέρα τους με σχετική ευκολία, και να βρεθούν ξαφνικά σ’ ένα άγνωστο περιβάλλον με άγνωστα πρόσωπα.
Αρχικά, είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε σε ποια ηλικία ξεκινάει η υποχρεωτική εκπαίδευση στη Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια ξεκινάει στα πέντε, ενώ πριν ξεκινούσε στα έξι. Ο μέσος όρος στην Ευρώπη είναι τα έξι χρόνια. Δεν είναι λοιπόν ούτε στα δυο ούτε στα τρία, ούτε καν στα τέσσερα.
Φυσικά υπάρχει λόγος που ειδικευμένοι επιστήμονες έκριναν πως τα παιδιά είναι εξελικτικά έτοιμα να ξεκινήσουν το σχολείο, μετά τα πέντε τους χρόνια.
Νωρίτερα, δε μπορούμε να περιμένουμε να είναι ικανά να συμμετάσχουν σε οργανωμένες τάξεις και να λειτουργούν ως ενήλικες. Το ότι κάποια από αυτά το καταφέρνουν, είναι αποτέλεσμα πίεσης και εξαναγκασμού, χωρίς όμως κάποιο αντισταθμιστικό όφελος.
Όλα εκείνα που ένας ενήλικας πιστεύει πως θα κερδίσει ένα παιδί, συμμετέχοντας σε ένα οργανωμένο πλαίσιο, δηλαδή κοινωνικότητα, εκμάθηση κανόνων, ευκολία στην απομάκρυνση από τους γονείς κλπ, θα τα αποκτήσει όταν θα είναι έτοιμο, τόσο γνωσιακά όσο και συναισθηματικά.
Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο πως κάποιοι περιμένουν από ένα νήπιο να παραμείνει μόνο του σε έναν άγνωστο χώρο, με αγνώστους ανθρώπους, χωρίς αυτό να του δημιουργεί αναστάτωση. Ο βαθμός ανησυχίας του παιδιού είναι βέβαια ανάλογος και με τη σχέση που έχει με τους γονείς του.
Όσο περισσότερο χρόνο έχει περάσει μακριά τους, τόσο πιο εύκολο θα του είναι να προσαρμοστεί σε ένα άγνωστο περιβάλλον. Χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει κάτι αρνητικό για τα παιδιά που περνούν περισσότερο χρόνο με μέλη της οικογένειας τους, απεναντίας είναι εκείνα που έχουν γεμίσει τις αποθήκες της αγάπης μέσα τους.
Εξίσου επώδυνα όμως, είναι και τα συναισθήματα του γονιού, που αισθάνεται ανήμπορος μπροστά σε κοινωνικές κυρίως πιέσεις. Ξαφνικά βρίσκεται στη θέση να πρέπει συνέχεια να απολογείται, να ψάχνει δικαιολογίες γιατί το παιδί του δυσκολεύεται και γιατί ο ίδιος δεν το αφήνει να υποφέρει, όπως θα “έπρεπε”.
Και φυσικά οι κατηγορίες βαρύνουν αποκλείστηκα το γονιό! Όλη όμως αυτή η επίθεση που γίνεται με σκοπό να αποποιηθούν οι υπόλοιποι τις ευθύνες τους, παίρνει πολύ συχνά τη μορφή bullying.
Μια πραγματικά βίαιη επίθεση, που ο σκοπός της είναι να γίνουν όλοι όπως η πλειοψηφία θέλει, να πράττουν και να σκέφτονται όλοι με τον ίδιο τρόπο. Γιατί είναι πολύ συχνό φαινόμενο, το καλύτερο να πνίγεται μέσα στο σύνολο.
Και δυστυχώς το αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές είναι εκείνοι που ακολουθούν πιο σωστούς για τη συναισθηματική υγεία των παιδιών τους, τρόπους διαπαιδαγώγησης, να αναγκάζονται να υποκύπτουν σε κακοποιητικές πρακτικές. Αυτό είναι και το πιο θλιβερό.
rotasapantaw.wordpress.com
0 comments :
Post a Comment