7 Μαρτίου 1908 γεννιέται η Ιταλίδα ηθοποιός, Άννα Μανιάνι. «Γεννήθηκε, κρατώντας το συκώτι της στα δόντια». Η φράση αυτή ανήκει στον μεγάλο έρωτα της Άννα Μανιάνι, Ρομπέρτο Ροσελίνι. Η ερωμένη του, μια ηθοποιός με θηριώδες ταλέντο και ακαταμάχητη γοητεία που την έκανε να ξεχωρίζει από κάθε άλλη σταρ της εποχής της, η Άννα που τη θεωρούσαν Πιαφ της Ιταλίας ήταν το πιο δοαφορετικό είδος ντίβας που είχε γνωρίσει όχι μόνο ο ιταλικός αλλά και ο παγκόσμιος κινηματογράφος στη δεκαετία του 50.
Δεν είναι τυχαίο ότι η παρουσία της ήταν εμβληματική και σφράγισε την εποχή του ιταλικού νεορεαλισμού, της πιο σπουδαίας περιόδου του ιταλικού κινηματογράφου.
Σήμερα αποκαλούμε την Άννα Μανιάνι «ιερό τέρας». Το φτωχοκόριτσο που γεννήθηκε στις παραγκουπόλεις γύρω από τη Ρώμη, έλεγε πως καταγόταν από την εξωτική τότε Αίγυπτο και ονειρευόταν κυριολεκτικά μέσα στις λάσπες να γίνει σπουδαία ηθοποιός. Τα κατάφερε γιατί φοίτησε σε γαλλική μοναστική σχολή και στα 17 το έσκασε για να σπουδάσει υποκριτική δουλεύοντας σε καμπαρέ. Άρχισε να δουλεύει με περιοδεύοντες θιάσους και έλεγε πως η μέρα που γεννήθηκε η Μανιάνι ήταν αυτή που βρήκε «το κουράγιο να κάνω την επανάστασή μου, να βγάλω από μέσα μου εκείνο που πάντα έμενε κρυμμένο, να ουρλιάζω όταν το είχα ανάγκη και να σιωπώ όταν δεν είχα κέφι».
Παντρεύεται τον διάσημο τότε σκηνοθέτη Αλεσαντρίνι και μπαίνει στα κινηματογραφικά σαλόνια. Όλοι την προσέχουν γιατί είναι διαφορετική, άβαφη, ατημέλητη, πίνει και καπνίζει σαν φουγάρο. Βρίζει. Αλλά βλέπουν μέσα της τη φλόγα του ταλέντου να καίει. Ένας από αυτούς ο Βιτόριο ντε Σίκα της εμπιστεύεται τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία «Teresa Venerdi». Η καριέρα της ξεκινά επιτέλους. Γεννά ένα παιδί που πεθαίνει και για να ανταποκριθεί στα ιατρικά έξοδα, αποδεχόταν όποιον καλοπληρωμένο ρόλο μπορούσε να βρει. Εκείνη την περίοδο παίρνει την υψηλότερη αμοιβή που είχε δοθεί ποτέ σε Ευρωπαία ηθοποιό.
Ο κόσμος τη λατρεύει, τη βρίσκει αφάνταστα γοητευτική, ανάλαφρη, καθώς παίζει σε κωμωδίες. Όταν το 1944 γνωρίζει τον Ροσελίνι όλα αλλάζουν. Ερωτεύονται κεραυνοβόλα και ζουν παθιασμένα.
Καρπός της συνεργασίας τους είναι το αριστούργημα του Ιταλικού νεορεαλισμού «Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη» (1945). Ο Ροσελίνι βγαίνει από τα στούντιο στους δρόμους της πόλης και η θεϊκή ερμηνεία της Μανιάνι απογειώνει την ταινία και την κάνει σημείο αναφοράς μιας ολόκληρης εποχής. Η Μανιάνι γίνεται σταρ, αποθεώνεται, οι Ιταλοί βρίσκουν μια θεά στο πρόσωπό της. Όταν ο Ροσελίνι την αφήνει για την Ίνγκριντ Μπέργκμαν οι κατάρες της ακούγονται όπως λέει ο μύθος σε όλη την Ιταλία.
Μπορεί η ζωή της να είναι δύσκολη αλλά η καριέρα της κάνει άλματα. Το 1951 θα κάνει μεγάλη επιτυχία με την ταινία «Bellissima» του Λουκίνο Βισκόντι. Οι καλοί ρόλοι έρχονται ο ένας μετά τον άλλον και το 1952 ο Γάλλος σκηνοθέτης Ζαν Ρενουάρ τής προσέφερε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο μιούζικαλ «The Golden Coach».
Το 1950 ο Τένεσι Ουίλιαμς έγραψε το θεατρικό έργο «Το τριαντάφυλλο στο στήθος» αποκλειστικά για εκείνη, αλλά η Μανιάνι, αρνήθηκε να εμφανιστεί στο Μπρόντγουεϊ, επειδή δεν μιλούσε τόσο καλά αγγλικά. Αλλά πείθεται και την υποδύεται στον κινηματογράφο. Για το ρόλο της κέρδισε το όσκαρ το οποίο δεν εμφανίστηκε για να παραλάβει.
Μεταξύ Ρώμης και Αμερικής την πλησιάζει ένας άγνωστος τότε σκηνοθέτης. Το όνομά του Πιερ Πάολο Παζολίνι. Γυρίζουν μαζί το αριστούργημα «Mamma Roma», την ταινία που κυριολεκτικά την έκανε μύθο.
Μετά από αυτό εμφανίζεται όλο και λιγότερο, στρέφεται στο θέατρο, ασχολείται με το δεύτερο παιδί της. Με υγεία καταπονημένη και πολλά προβλήματα, αρρωσταίνει με καρκίνο στο πάγκρεας και στις 26 Σεπτεμβρίου 1973 πεθαίνει. Δίπλα της ο γιός της αλλά και ο καλός παλιός της φίλος και μεγάλος της έρωτας Ρομπέρτο Ροσελίνι. Ήταν η μέρα που η Ιταλία και ο κόσμος του σινεμά έχασαν το μύθο τους.
Δείτε μια ταινία της:
ΠΗΓΗ www.womantoc.gr
0 comments :
Post a Comment