Αποχαιρετισμός στο Θάνο Μικρούτσικο: Στο ζεϊμπέκικο που χορέψαμε «πως η ανάγκη γίνεται ιστορία»-9 κορυφαίες μουσικές στιγμές του Θάνου Μικρούτσικου-Μπρεχτ, Μαγιακόφσκι, Χικμέτ, Καββαδίας, Καβάφης… Οι ποιητές που ενέπνευσαν τον Θάνο Μικρούτσικο

«Μην αφήσετε καμιά στιγμή να πάει χαμένη. Ρουφήξτε κάθε δευτερόλεπτο. Ο χρόνος τρέχει τόσο γρήγορα. Διευρύνετε τις γνώσεις σας μέχρι τέλους. Συνεχώς να ονειρεύεστε. Κυνηγήστε την ουτοπία, όπως το έκανα εγώ και θα συνεχίσω μέχρι τέλους. Σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς» , ήταν ένα απο τα τελευταία μηνύματα του.

Στα βράδια που ξενυχτήσαμε τραγουδώντας το Σταυρό του Νότου,

στο ζεϊμπέκικο που χορέψαμε «πως η ανάγκη γίνεται ιστορία»,

στις απεργίες και τις διαδηλώσεις που κατεβήκαμε με τους στίχους του Μπρεχτ στο στόμα,

στους έρωτες που πέρασαν κάτω από ένα φωτεινό παράθυρο κι έφυγαν, για να χαθούν στην πολιτεία για πάντα,

στα ταξίδια που ονειρεύονται όσοι δεν κατάφεραν ποτέ να βγουν σε μια λιακάδα,

στα δύσκολα πρωινά όταν θέλει πολύ φως να ξημερώσει αλλά εμείς όχι, δεν παραδεχόμαστε την ήττα…

Σήμερα αποχαιρετάμε τον πρωτοπόρο συνθέτη, τον στρατευμένο καλλιτέχνη, τον παθιασμένο κοινωνικό αγωνιστή, τον επαναστάτη διανοούμενο. Στην εποχή της βαρβαρότητας το έργο του Θάνου Μικρούτσικου λάμπει σαν φάρος. Λαμπρύνει τις ζωές μας, το είναι μας, τις αξίες της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, του αγώνα.

Πηγή: Ε.Λ. – e-lesxi.gr

Απόσπασμα συνέντευξης του Θάνου στην lifo:

— Έχετε μεγάλη αυτοπεποίθηση. Θεό σίγουρα δεν φοβάστε. Θάνατο, όμως;

Τον θάνατο, Αντώνη Μποσκοΐτη, δεν τον φοβάμαι! ΚΑΘΟΛΟΥ! Από την ώρα που γεννιόμαστε μέχρι την ώρα που πεθαίνουμε με νορμάλ τρόπο, περνάνε 4.160 Σαββατοκύριακα. Πενήντα δύο είναι τα Σαββατοκύριακα του έτους, επί 80 χρόνια που ’ναι ο μέσος όρος ζωής, 4.160 μας βγαίνει. Εσείς, που είστε νέος, δεν βλέπετε να φεύγουν σαν νερό τα Σαββατοκύριακά σας; Φανταστείτε εμένα, που πάω στα 69. Γεννιόμαστε, εν ολίγοις, για να παλέψουμε στο ρινγκ με έναν τύπο τρία μέτρα ψηλό, γεροδεμένο, φορμαρισμένο, ο οποίος είναι προδιαγεγραμμένο ότι στον πέμπτο γύρο θα μας βγάλει νοκ-άουτ. Το στοίχημα που έχω βάλει, και μέχρι τώρα τα ’χω καταφέρει, είναι σε κάθε γύρο να του γαμώ τη μάνα! Τον κερδίζω στα σημεία και με αυτό τον τρόπο τον φρενάρω! Τι θα κάνουμε, θα χεστούμε απάνω μας; Μετά από μια τέτοια ζωή, με όλα αυτά που έκανα στα προσωπικά και στα επαγγελματικά μου, να φτάσω να του λέω: «Σε παρακαλώ, δώσε μου δυο χρόνια ακόμα;». Μη σώσει και μου δώσει!

—Κι όταν αυτός ο τρία μέτρα ψηλός και γεροδεμένος σάς ρίξει κάτω, κύριε Μικρούτσικε, ποια θα θέλατε να είναι τα τελευταία σας λόγια;

Θα ήθελα όλα τα δικά μου πρόσωπα να φοράνε λευκά. Όλη μου τη ζωή έπαιζα μουσική ντυμένος στα μαύρα, τώρα θα ήθελα στα λευκά. Θα μάζευα όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα και θα τους έλεγα, αλλάζοντας λίγο τον στίχο του Καββαδία (σ.σ. έχει σχεδόν δακρύσει): «Τα μάτια μου ζούνε μια θάλασσα... Θυμάσαι;».

Ενίσχυση των ασυνόδευτων προσφυγόπουλων στη Μόρια αντί στεφάνων ζητά η οικογένεια του Θάνου Μικρούτσικου

Tο τελευταίο αντίο στο Θάνο Μικρούτσικο θα πουν συγγενείς, φίλοι, αλλά και το πλήθος του κόσμου που αγάπησε τα τραγούδια του στην πολιτική κηδεία που θα γίνει τη Δευτέρα 30 Δεκέμβρη στις 14.30 στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Η σορός του θα εκτίθεται για το ύστατο χαίρε στην αίθουσα τελετών από τις 10.30 το πρωί.

Σε μια κίνηση αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, αντάξια του εκλιπόντος συνθέτη, η οικογένεια του Θάνου Μικρούτσικου ζητεί αντί στεφάνων όσοι επιθυμούν να ενισχύσουν τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα της Μόριας στο λογαριασμό GR 07017 1355 0006 3551 3856 0788 -Τράπεζα Πειραιώς.

www.prologos.gr

Αξεπέραστος συνθέτης, εξαιρετικά καταρτισμένος μουσικός, επιβλητικός επί σκηνής, «υπεύθυνος» για μερικά από τα πιο θρυλικά τραγούδια των τελευταίων πενήντα ετών στην ελληνικό πεντάγραμμο.

Ο Θάνος Μικρούτσικος δεν είναι πια μαζί μας και με τον θάνατό του κλείνει ένα τεράστιο κεφάλαιο για το σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό.

Ως ελάχιστο φόρο τιμής διαλέγουμε, όσο δύσκολο κι αν είναι, εννέα αγαπημένα τραγούδια του και λέμε «αντίο Θάνο, θα μας λείψεις, αλλά η μουσική σου θα μας συντροφεύει».

www.prologos.gr

Αν κάτι μπορεί να χαρακτηρίσει το έργο και την μεγάλη πολιτιστική παρακαταθήκη του Θάνου Μικρούτσικου, είναι η «πνοή» που έδωσε στην μελέτη και στην ευρεία ανάγνωση κορυφαίων ποιητών, που με την σειρά τους ενέπνευσαν τις συνθέσεις τους.

Γενιές και γενιές αρχικά τραγούδησαν και μετά διάβασαν (μεταξύ πολλών άλλων) τον Γιάννη Ρίτσο, τον Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι, τον Μάνο Ελευθερίου, τον Μπέρτολ Μπρεχτ αρχικά, ενώ με ορόσημο τον δίσκο «Σταυρός του Νότου» και την γνωριμία με το έργο του Νίκου Καββαδία ο καλλιτέχνης (και εν συνεχεία το κοινό) ανοίχτηκε σε ευρύτερους ορίζοντες από την αρχική πεπατημένη της λεγόμενης «στρατευμένης ποίησης».

Μερικά ποιήματα, που μας «χάρισε» ο Θάνος Μικρούτσικος:

Επιτάφιος – 2001 (Σπύρος Σκιαδαρέσης & Francois Villon)

Κοιμάται αιώνια εδώ στο δώμα αυτό,
απ`του έρωτα τη σαϊτα σκοτωμένο,
ένα σκολιταρούδι τρυφερό.
Φρανσουά Βιγιόν το λέγαν, το καημένο.
Δεν είχε ρούπι γης και μοιρασμένο
είχε όλο του το βιός εδώ κι εκεί.
Σκαμνιά, τραπέζι και ψωμί φρυμένο.
Πέστε γι`αυτόν στο Θεό αυτήν την ευκή.

”Χάρισε αιώνια ανάπαψη και φως,
Κύριε, σ`αυτόνε το συφοριασμένο,
που ούτε ένα πούπι γης, ούτε στρωμένο
πλούσια τραπέζι απόχτησε ο φτωχός.
Από μαλλιά και γένια ήταν σπανός,
ωσάν αυγό σκληρό ξεφλουδισμένο.
Χάρισ`του αιώνια ανάπαψη και φως.

Τον στείλαν στο μπουντρούμι στανικώς
με μια κλοτσιά στον κώλο, συστημένο,
κι ας φώναζε `’Εκκαλώ !”.πετυχημένο
δεν είναι και πολύ το κόλπο αυτό.
Χάρισ`του αιώνια ανάπαψη και φως `’

Federico Garcia Lorca – 1979 (Νίκος Καββαδίας)

Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό
και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι
Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ
τότε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι

Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδειά
και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου
στο ρογοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά
κι ο γέρος έλιαζε, ακαμάτης, τ’ αχαμνά του

Του ταύρου ο Πικάσο ρουθούνιζε βαριά
και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι
τραβέρσο ανάποδο, πορεία προς το βοριά
τράβα μπροστά, ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει

Κάτω απ’ τον ήλιο αναγαλιάζαν οι ελιές
και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια
τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές
τότες που σ’ έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια

Ατσίγγανε κι αφέντη μου με τι να σε στολίσω;
φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό
στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω
κι ίσα ένα αντρίκειο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.

Κοπέλες απ’ το Δίστομο, φέρτε νερό και ξύδι
κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά
σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι
μέσα απ’ τα διψασμένα της χωράφια τα ανοιχτά

Βάρκα του βάλτου ανάστροφη
φτενή δίχως καρένα
σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά
σμάρι κοράκια να πετάν στην ερήμην αρένα
και στο χωριό να ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά.

Ακούστε με (Γιάννης Ρίτσος)

Ακούστε με που σας μιλάω,
ακούστε με.
Να μην κοιτάξω μέσα
και το φεγγάρι μια τρύπα
στο κρανίο του κόσμου
Ακούστε με που σας μιλάω,
ακούστε με.
Ακούστε με που σας μιλάω.
Θα πέσετε μέσα στο πηγάδι,
ο ίλιγγος θα πέσει ανάλαφρος.
Θα πέσετε μέσα,
ωραίος,
θα πέσετε μέσα.
ένα μαρμάρινο πηγάδι,
θα πέσετε μέσα,
πηγάδι,
θα πέσετε μέσα.
Βαθύ κρουστό
ίσκιοι, ανάσα,
ίσκιοι σαλεύουν
το πέσιμο,
ίσκιοι σαλεύουν
το φεγγάρι,
τ`ανέβασμα,
ίσκιοι σαλεύουν,
το φεγγάρι,
οι φωνές,
δεν τις ακούτε;

Άννα μην κλαις (Μπέρτολτ Μπρέχτ)

Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους, και πάλι
(Άννα μην κλαις)
θα γυρέψουμε βερεσέ απ’ τον μπακάλη.

Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή
(Άννα μην κλαις)
στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί

Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει
(Άννα μην κλαις)
Εμένα δε με βάζουν στο χέρι.

Ο στρατός ξεκινά
(Άννα μην κλαις)
Σαν γυρίσω ξανά
θ’ ακολουθώ άλλες σημαίες.
Ο στρατός ξεκινά.

Αυτό είναι (Ναζίμ Χικμέτ)

Είμαι μέσα στο φως που προχωρεί
Tα μάτια μου είναι πλημμυρισμένα από πόθους
Ειν’ ωραίος ο κόσμος
Ειν’ ωραίος ο κόσμος

Τα μάτια μου δεν κουράζονται να βλέπουνε τα δέντρα
Τα δέντρα τα τόσο γεμάτα από ελπίδα
Τα δέντρα τα τόσο πράσινα

Ένα μονοπάτι ηλιόλουστο τραβάει μέσα απ’ τις μουριές
είμαι στο παράθυρο του νοσοκομείου
Δε νιώθω τη μυρωδιά των γιατρικών
Κάπου πρέπει ν’ ανθίζουν τα γαρούφαλα
Δε νιώθω τη μυρωδιά των γιατρικών

Το ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος
Το να μην παραδίνεσαι αυτό είναι

Αυτός ο τόπος (Μάνος Ελευθερίου)

Αυτός ο τόπος που μας ματώνει
κι αυτός ο αέρας που μας φαρμακώνει,
με μια σημαία μάς έχει ντύσει
μιας ξένης χώρας που έχει χρόνια σβήσει.

Αυτός ο τόπος που έχει ανοίξει
βαθειά πηγάδια και πικρά να πνίξει,
αυτός ο τόπος, αυτό το χώμα
και πεθαμένους δε μας θέλει ακόμα.

Ποιος είμαι κι ήρθα
χωρίς ελπίδα
με μια πατρίδα
σαν την νυχτερίδα
και κυματίζω σαν μια σημαία
μπροστά στην Κίρκη
και στον Οδυσσέα;

Αυτός ο τόπος που έχει ανοίξει
βαθειά πηγάδια και πικρά να πνίξει,
αυτός ο τόπος, αυτό το χώμα
και πεθαμένους δε μας θέλει ακόμα.

Γενάρης 1904 (Κωνσταντίνος Καβάφης)

Αχ, οι νύχτες του Γενάρη αυτουνού,
Που κάθομαι και ξαναπλάττω με το νου,
Εκείνες τες στιγμές και σ’ ανταμώνω
Κι ακούω τα λόγια μας τα τελευταία,
Κι ακούω τα πρώτα, κι ακούω τα πρώτα
Κι ακούω τα πρώτα

Απελπισμένες νύχτες του Γενάρη αυτουνού,
Σαν φεύγει η οπτασία και μ’ αφήνει μόνο
Πώς φεύγει και διαλύεται βιαστική.
Πάνε τα δέντρα,
Πάνε οι δρόμοι,
Πάνε τα σπίτια,
Πάνε τα φώτα.

Σβήνει και χάνεται η μορφή σου,
Η ερωτική
Σβήνει και χάνεται η μορφή σου,
Η ερωτική

Απελπισμένες νύχτες…

www.prologos.gr