Συγκλονιστικός ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ Aν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος (+στίχοι)

Μόνος του με μια κλάρα στο χέρι προσπαθούσε να σβήσει τη φωτιά, να σώσει τα σπίτια των γειτόνων. Από ευγνωμοσύνη είπε για τη φιλοξενία. Κι ας του άλλαξαν το όνομα. Ας κράτησαν μόνο το Α κι από Αστρίτ τον είπαν Αποστόλη. Ναι, του άλλαξαν το όνομα. Από στερεοτυπικό ρατσισμό, ή επειδή το Αστρίτ παρέπεμπε στον «αστρίτη», το φίδι; Ποιος να ξέρει. Πάντως, ο Αστρίτ, που σημαίνει και έξυπνος άνθρωπος, αυτός που πετάνε τα μάτια του φωτιές, ξανακέρδισε μετά από 30 χρόνια τ’ όνομά του, καθώς σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση πήδηξε το φράχτη και με μια κλάρα έσβησε τη φωτιά, σώζοντας τα σπίτια των γειτόνων, αυτών που του «παράλλαξαν» τ’ όνομα. Ο γενναίος κυρ-Αποστόλης, λοιπόν, «το καμάρι του έθνους» που αψήφησε τη φωτιά, έγινε ξανά ο Αστρίτ Τόσκα, ο Αλβανός μετανάστης, «το καμάρι της ανθρωπιάς»…

πηγή: artinews.gr-/www.e-prologos.gr/

Βόρεια Εύβοια – Συγκινητικές εικόνες: Φτιάχνουν ανθρώπινη αλυσίδα για να προστατεύσουν τις Καματριάδες

Με την ελπίδα το δικό τους πείσμα να είναι μεγαλύτερο από αυτό της φωτιάς, που επιμένει να καίει εδώ και ημέρες τη Βόρεια Εύβοια, 40 εθελοντές έχουν φτιάξει ένα ανθρώπινο τοίχος μπροστά από το χωριό Καματριάδες και… περιμένουν τις φλόγες.

Πρόκειται για 40 παιδιά που έχουν πάει στη Βόρεια Εύβοια ακόμα και από την Αθήνα, με στόχο να μην επιτρέψουν να μπει η φωτιά στο χωριό.

Εκτός από το πείσμα τους, είναι «οπλισμένοι» με πυροσβεστήρες που αγόρασαν οι ίδιοι ή τους προμηθεύτηκαν από το Δήμο Ιστιαίας στην Εύβοια.

filoitexnisfilosofias.com/

Ο Κώστας Καζάκος διαβάζει το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη "Aν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος"

μουσική υπόκρουση: E.S. Posthumus - Nara

Από το κανάλι michaelJeff splendor

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δε θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο. Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω. Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων κάθε χειρονομία σου σαν να γκρεμίζεις την αδικία. Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή. Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ’τις οβίδες. Δεν έχεις καιρό δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί ν’ αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου. Δε θα διστάσεις. Θ’ απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου θ’ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο. Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς. Το ξέρω, είναι όμορφο ν’ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν’ άστρο, να ονειρεύεσαι είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ’ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου να την ακούς να λεει τα όνειρα της για το μέλλον. Μα εσύ πρέπει να τ’ αποχαιρετήσεις όλ’ αυτά και να ξεκινήσεις γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο. Εσύ και μες απ’ το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη. Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο απ’ τ’ άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία. Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν’ ασπρίζουν τα μαλλιά σου δε θα γερνάς. Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος αφού όλο και νέοι αγώνες θ’ αρχίζουμε στον κόσμο αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό. Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ’ αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου. Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια σα να στεκόσουνα μπροστά σ’ ολάκερο το μέλλον. Να μπορείς, απάνω απ’ την ομοβροντία που σε σκοτώνει εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος