Ο Ναρκισσισμός στο Facebook και Instagram-Ζούμε στην εποχή που το Φαίνεσθαι έχει μεγαλύτερη σημασία του Είναι.

Ζούμε στην εποχή που το Φαίνεσθαι έχει μεγαλύτερη σημασία του Είναι.

Το ατομικό εγώ βρίσκεται στην υψηλότερη θέση, ξεκινάει από την εξωτερική εμφάνιση και συνεχίζει στο υπόλοιπο είναι που περιστρέφεται από το πως θα λάβουμε σημαντικές θέσεις στα μάτια των άλλων. Αποσπώντας σχόλια θαυμασμού, αφήνοντας ακαλλιέργητα ψυχικά και πνευματικά χαρίσματα, που είναι κερδοφόρα στη ζωή.

Μεγάλη ευθύνη στην ανθρώπινη ματαιοδοξία την τελευταία δεκαετία έχουν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

Το Facebook-Instagram είναι η “εκπομπή” που αφορά την προσωπικότητα του μέσου ατόμου στην καθημερινότητα του, νιώθει το αίσθημα πως είναι στην τηλεόραση και μπορεί να εκφράσει στο κοινό του (στους ακόλουθους του) όλα όσα θέλει να προβάλλει για τον εαυτό του.
Τις περισσότερες φορές τα συμβάντα είναι αναληθή δημιουργώντας στους διαδικτυακούς φίλους, αλλά κυρίως στον εαυτό του μια ψευδαίσθηση που επιθυμεί να είναι η πραγματικότητα του, η πραγματικότητα που δεν έχει αλλά την ποθεί σε σημείο που τον οδηγεί να παραποιεί γεγονότα και πολλές φορές να πέφτει ο ίδιος σε θλίψη. Η υπερβολική χρήση των Μ.Κ.Δ ενισχύει επικίνδυνα την αύξηση ναρκισσισμού.

Στην ελληνική μυθολογία ο Νάρκισσος γιος της νύμφης Λεριώπης και του ποταμού Κηφισού ανακάλυψε το είδωλο του στο καθρέφτισμα του νερού, συνέπεια είχε να ερωτευτεί τον ίδιο του τον εαυτό. Ήταν τόσο όμορφος πού όλες οι νύμφες τον ήθελαν σύντροφο, τον διέκρινε τέτοια υπεροψία που τις απέρριπτε. Περνούσε ώρες θαυμάζοντας το είδολο του μέχρι που θέλησε να το φιλήσει, αποτέλεσμα είχε να πέσει στο νερό και να χάσει τη ζωή του.

Όλοι κρύβουμε μέσα μας έναν Νάρκισσο άλλοι σε μικρότερο, άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό. Ανάλογα τον ψυχισμό, τα βιώματά, το κλίμα που επικρατεί στις σχέσεις μας, την περίοδο που βιώνουμε, το αίσθημα μειώνεται ή αυξάνεται. Η αρχή γίνεται στο βρεφικό στάδιο της ζωής μας με την πεποίθηση πως είμαστε το κέντρο του κόσμου επειδή αποσπούμε όλη την προσοχή και τη φροντίδα των γονέων, καθώς και του υπόλοιπου συγγενικού περιβάλλοντος.
Η πάθηση αυτή είναι σε έξαρση, προβάλλοντας νυχθημερόν γυναίκες γεμάτες με πλαστικές επεμβάσεις σε νεαρή ηλικία, και άντρες με φουσκωμένα κορμιά όχι από γυμναστική αλλά από χρήση φαρμάκων. Σε περιοδικά, διαδίκτυο, σε θέσεις κλείδια, υποτίθεται ζούνε μέσα στην πολυτέλεια και όλα είναι υπέροχα, χωρίς να υπολογίσει κανείς το παρασκήνιο, τις επιπτώσεις, την ημερομηνία λήξης.

Οι γονείς παλεύουν αδιάκοπα για τα προς το ζην βάζοντας στην άκρη τη σωστή διαπαιδαγώγηση, τις ηθικές αρχές, τις αξίες που μας καθορίζουν σαν ανθρώπινες οντότητες.
Συνέπεια, τα παιδιά να δρουν ανεξέλεγκτα εισπράττοντας λάθος ερεθίσματα σε συνδυασμό με την ελλιπή εκπαίδευση. Ούτε αυτός ο τομέας τα γαλουχεί σωστά, δεν αναπτύσσουν ορθή κρίση αναλώνονται σε λάθος κατευθύνσεις και πρότυπα.

Όλοι επιδιώκουμε να είμαστε, γοητευτικοί, διασκεδαστικοί, πετυχιμένοι, να έχει ο κόσμος την καλύτερη γνώμη, είναι απόλυτα υγιής επιθυμία. Δε χρειάζεται όμως η υπερβολή, σε ένα ποσοστό ανθρώπων δε θα είμαστε αρεστοί, αυτό συμβαίνει και σε εμάς απέναντι σε άλλα άτομα. Είναι αδύνατο να είμαστε το κέντρο του κόσμου, ψυχοφθόρο να φαντασιωνόμαστε το ιδανικό παρουσιαστικό, σχέση, μυαλό, δουλειά, δεν υπάρχουν. Να έχουμε την αυταπάτη της μοναδικότητας, αναγκάζοντας τους άλλους να μας ακολουθούν προσαρμοσμένοι στα δικά μας θέλω.

Κυρίαρχο ρόλο στη διαμόρφωση τέτοιων προσωπικοτήτων έχει η οικογένεια, η ανατροφή που δίνει στο ανήλικο στάδιο. Οι γονείς πειθαρχούν τα παιδιά τους με ερεθίσματα που κρίνουν οι ίδιοι καλύτερα, αγνοώντας πως έχουν ξεχωριστό δικαιώμα επιλογών από αυτούς, με άλλες φιλοδοξίες και όνειρα, βάζοντας τους τον πήχη ψηλά καλούμενα να τους ευχαριστήσουν για να ικανοποιήσουν δικά τους απωθημένα. Αποτέλεσμα να είναι τα βλέμματα στραμμένα επάνω τους, και στην ενήλικη ζωή τους να έχει αντίκτυπο στη συμπεριφορά τους.

Εξαιτίας του εκκεντρικού χαρακτήρα οι ανθρώπινες σχέσεις δεν έχουν διάρκεια. Η συναναστροφή με άτομα που έχουν αυτήν την πάθηση προϋποθέτει όρους και όρια. Δεδομένη είναι η αρνητική αντίδραση σε όποιον αμφισβητήσει το “μεγαλείο” μιας τέτοιας προσωπικότητας.

Ο πάσχοντας αν αρχίσει να συνειδητοποιεί πως η πάθηση του δημιουργεί προβλήματα, γεγονός δύσκολο αλλά πολύ σημαντικό, σημαίνει πως αρχίζει να αναγνωρίζει πράγματα. Χρειάζεται άμεση ψυχολογική υποστήριξη από το οικογενειακό, φιλικό, επαγγελματικό, περιβάλλον, μη χαϊδεύοντας τα αυτιά του με την ωραιοποίηση της κατάστασης.

Είναι απαραίτητο να έρθει αντιμέτωπος με τον εαυτό του, βρίσκοντας από που πηγάζει η πάθηση του. Παράλληλα για να μπορέσει να το ξεπεράσει η βοήθεια ενός ειδικού είναι πολύτιμη, η έντονη κριτική από τον ίδιο του εαυτό κυρίως, μπορεί να τον οδηγήσει στην κατάθλιψη.

Η αντίληψη του ασθενούς καταλαμβάνει κύριο ρόλο στην διάρκεια θεραπείας, για να μπορέσει στην πραγματικότητα να γίνει περήφανος για αυτό το οποίο γεννήθηκε, να καταφέρει να αγαπήσει όλα όσα είναι.

Η σωστή διαπαιδαγώγηση, η πειθαρχία και η αγάπη, αποτελεί πρόληψη στην αποφυγή ανάπτυξης τέτοιων προσωπικοτήτων. Οι γονείς οφείλουν να ενημερώνονται διαρκώς, να είναι ουσιαστικά δίπλα στα παιδιά τους, να είναι σε θέση να αντιληφθούνε οποιαδήποτε ένδειξη προλαβαίνοντας σοβαρά θέματα στο μέλλον.

Χριστίνα Βάιλα, Ψυχολόγος

psixologikosfaros.gr